تصور کنید به قرون وسطی بدون وجود لامپ ال ای دی قرمز بازگشته اید. تقریباً غروب است و بعد از یک روز سخت کار در مزرعه به خانه می روید تا تمیز شوید. بعد از یک حمام سریع و یک شام مقوی، می خواهید کمی استراحت کنید و از عصر لذت ببرید. با تاریک شدن هوا، برای روشنایی چه کار می کنید؟
قبل از اختراع نورپردازی مدرن، احتمالاً به دنبال یک شمع یا یک چراغ نفتی بودید. اگر در یک خانه بزرگ زندگی می کردید، احتمالاً به چندین شمع یا لامپ نیاز دارید.
روشن کردن همه این وسایل و روشن نگه داشتن آنها می تواند یک کار طاقت فرسا باشد. آنها همچنین می توانستند گرما و دوده زیادی تولید کنند که لزوماً چندان خوشایند نبود.
جای تعجب نیست که مخترعان گذشته در آرزوی راه حلی ساده برای روشن کردن راه خود در تاریکی بودند. در اواخر دهه 1800، دو مخترع – توماس ادیسون آمریکایی و سر جوزف سوان انگلیسی به طور مستقل در همان زمان به اختراع مشابهی دست یافتند: لامپ.
به گفته دانشگاه راتگرز، در سال 1882، لوئیس هوارد لاتیمر، یکی از محققان ادیسون، راه کارآمدتری برای تولید رشته های کربنی را به ثبت رساند . و در سال 1903، ویلیس آر. ویتنی درمانی برای این رشته‌ها اختراع کرد که به آنها اجازه می‌داد بدون تیره شدن داخل لامپ‌های شیشه‌ای‌شان روشن بسوزند.
ویلیام دیوید کولیج، فیزیکدان آمریکایی با جنرال الکتریک، روش شرکت را برای تولید رشته های تنگستن در سال 1910 بهبود بخشید.
تنگستن، که دارای بالاترین نقطه ذوب هر عنصر شیمیایی است، توسط ادیسون به عنوان یک ماده عالی برای رشته های لامپ شناخته شد، اما ماشین آلات مورد نیاز برای تولید سیم تنگستن بسیار ریز در اواخر قرن نوزدهم در دسترس نبود.
تنگستن هنوز هم ماده اولیه مورد استفاده در رشته های لامپ رشته ای است. ریچل راس و کالوم مک‌کلوی در این مقاله مشارکت داشتند. این مقاله در 2 نوامبر 2022 به روز شده است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.